Na katalog danych osobowych, których może żądać od nas pracodawca, wskazują przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy. Art. 221 par. 1 ww. ustawy, stanowi, że od osoby ubiegającej się o zatrudnienie, pracodawca żąda podania danych kontaktowych, wskazanych przez tę osobę. Tak więc, możliwe jest podanie jakichkolwiek danych, które umożliwią kontakt, np. adres e-mail, adres do korespondencji i in. Gdy osoba starająca się o pracę, zostaje pracownikiem, zakres danych, który pracownik winien jest podać, rozszerza się dodatkowo o adres zamieszkania, numer PESEL, a w przypadku jego braku – rodzaj i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość, informacje nt . wykształcenia i przebiegu dotychczasowego zatrudnienia, numer rachunku płatniczego, jeśli wynagrodzenie nie będzie przekazywane do rąk własnych oraz inne dane pracownika, dzieci i członków najbliższej rodziny, jeśli jest to konieczne ze względu na skorzystanie z przewidzianych przepisami uprawnień. Z powyższego wynika zatem, że prywatny numer telefonu nie jest daną, którą pracownik zobligowany jest podać pracodawcy. Oczywiście, zgodnie z par. 4 art. 221 Kodeksu pracy, pracodawca może żądać od osoby ubiegającej się o zatrudnienie/pracownika, podania innych, dodatkowych danych, jednak tylko wtedy, gdy jest to niezbędne do zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku, który wynika z przepisu prawa. Obecnie brak jest przepisów, obligujących pracownika do podania pracodawcy prywatnego numeru telefonu.
